1364

جلوی تلویزیون دراز کشیده، لم داده با بالشت و در مورد هر چیزی نظر میده، به حرف حرفش لبخند میزنم و گاهی جواب سوالاتش رو میدم، از لپ تاپ و فرش گرفته تا ماهی و گلدون ها و موبایل و ماشین، سکوت و کم حرفی انگار نمیپسنده، جو روتین خونه ی ما...

یک ماهی شده اسباب کشی کردن و دو کوچه بالاتر خونه گرفتن، هر بار برای اومدن اینجا با گریه و التماس میاد، نسلی متفاوت از ما، برای ما همیشه سکوت و حرف نزدن و مودب بودن ها تذکر میدادند...

با هم کیک پختیم، اجازه دادم کنارم بایستن، تخم مرغ ها رو هم بزنن، آرد کم کم اضافه کنند، خامه ی روی کیک بکشند، اگه آردی ریخت با دستمال از روی میز قابل پاک کردن هست و چیزی نیست که نشه درستش کرد...

همه ی رویاهای قشنگی که دوست داری با بچه ها تجربه کنی، باید ستفاده کرد و تجربه، مهم نیست بچه ی خودت نیست، غریبه هست یا آشنا، مهم اینه کودک هستن، صاف، صادق، پاک،  ناب و بی ریا و البته دوست داشتنی، هر بار که حرفی بزرگتر از سنشون میگن، همه ی صورتم لبخند میشه...

گاهی فکر میکنم چرا بعضی ها بچه دوست ندارن و بچه دار شدن رو هم...