1349

نزدیک های ظهر، یک روز سرد زمستانی در میانه ی دی ماه هست، هوا اگر چه سوز سردی دارد، اما آفتاب از شیشه های آذین شده به رد قطرات باران پنجره ی بزرگ به روی فرش کرم با حاشیه های صورتی رنگ و بی روح نشیمن نشسته، لای پنجره باز گذاشته شده، هوای خونه دم کرده، گرفته، دم کرده مثل هجوم افکار در ذهنم، گرفته مثل دلم...

زمستان است، اما آفتاب رخ نموده، انگار که حرفی دارد برای گفتن...

و من این روزها، دریچه ی قلب و ذهنم بسته شده به روی همه ی آنچه که احساس و نشانه نامیده می شود...

نگرانی و ترس، خوره ی روح و جان و جسم...